و چهل روز گذشت
و من چله نشین حریم یار ...
و کاش مَحرم میشدم به وقت مُحرم شدن ...
و کاش میدیدمش به وقت پروانه شدن ...
و کاش ...
عصر میخواستم اپ کنم که بعد از نوشتن موقع فرستادن کامپیوتر هنگ کرد!‏حرف  دل هم دوباره نویسی ندارد ...
رفتن ملیکا خیلی بیشتر از اونکه فکر کنم برام آزار دهنده بود! وقتی رسیدیم فرودگاه،‏ یواش یواش گونه هام خیس شد ... دفعه ی اول بود که خواهش میکردم که نبارند ...فقط چند ساعت تا شب فرا رسد و بالشم که بیشتر از هرکس می داند در این دل چه میگذرد ...
نماز ظهر رو اونجا اقامه کردم و بعد از جمع دور شدم و قدم زدم ...بو کردم ...لمس کردم ... و چشمانم را پشت حجاب قائم می کردم ... و کاش میشد عروج کرد ... میدانم بال پرواز ندارم اما مهربان من،‏دلم طاقت ماندن ندارد ...

دل ز ما گوشه گرفت ابروی دلدار کجاست...

موقع خداحافظی،‏بدون خجالت چشمانم می بارید نه از دوری ملیکا ...بل «هجران جانان تا به چند؟! دیوانه شو دیوانه شو» . من مست دیدار تو ... 

غروب جمعه امروز سخت تر  از بقیه ی هفته ها گذشت، دعای سمات هم بر زبانم توان جاری شدن نداشت و من مشتاق «لیت شعری...»‏های در سینه مانده.
مبعثت را امسال بیشتر درک کردم،‏ اعراب قرن بیست و یک قابل تحمل نیستند،‏ چه کردی پیامبر رحمت با عرب بادیه نشین ...

پ.ن. عکس بالا هم جز خاطراته